Picasso   zei   ooit   “There   is   no   abstract   art.   You   must   always   start   with   something.   Afterwards   you   can remove   all   traces   of   reality.   Die   uitspraak   is   misschien   wat   kort   door   de   bocht,   maar   ik   kan   me   er   wel   in vinden. Al   mijn   schilderijen   vinden   op   een   of   andere   manier   hun   oorsprong   in   de   waarneming.   Of   ik   nu door   de   stad   fiets,   in   de   file   sta,   of   door   het   bos   loop,   altijd   kijk   ik:   op   zoek   naar   niets…..   Niets   in   het bijzonder,   maar   nieuwsgierig   naar   alles   –   het   inwendige   van   een   kapotte   ladekast,   sporen   in   de sneeuw,   spiegelingen   in   het   water….   Of   neem   de   series   Crossovers   en   Sneeuw:   vervlochten   takken, de snijdende lijnen van een oud hek, kruisende sporen in de sneeuw…. Overal   is   wat   te   zien,   overal   vind   je   ritme,   structuren,   patronen,   lijnen,   kleuren,   diepte,   licht   en   donker. Een   stoppelveld   na   de   oogst,   geknakt   riet,   gebarsten   bakstenen,   de   schaduw   van   een   auto,   een spiegeling in een natte motorkap…. Dingen die bijna niets zijn, plekken waar schijnbaar niets gebeurt. Maar   je   moet   er   voor   openstaat.   Het   is   wel   steeds   mijn   blik.   Ik   leg   het   verband   tussen   die   graffitivlek, dat   stuk   afgebroken   hout   en   de   verroeste   spijkers   die   eruit   steken,   en   ik   word   geraakt   door   de   kleur   die door   dat   plakplastic   heen   schemert.   Ik   zie   de   harmonie,   of   juist   het   contrast,   de   absurditeit,   de   vlakken die   elkaar   opzoeken   en   afstoten.   Uiteindelijk   kader   ik   de   compositie   in   en   neem   hem   mee   naar   mijn atelier, in mijn geheugen, of als schetsje of in mijn camera. Met   de   vluchtige   herinnering   aan   iets   wat   je   raakte,   ben   je   er   nog   niet.   Iedereen   kan   zo’n   foto   maken, en   bijna   iedereen   kan   zijn   blik   trainen   op   het   vinden   van   details   of   patronen   waar   eerder   niets   leek   te zijn.   Voor   mij   is   die   vluchtige   waarneming   enkel   een   beginpunt.   Ik   wil   uitzoeken   waarom   juist   die   ene kleine   uitsnede   uit   de   wereld   me   raakt.   Waarom   dat   ene   vlak,   de   manier   waarop   net   die   lijnen   elkaar kruisen,   die   tint?   Op   doek,   met   verf   en   andere   materialen   –   jute,   lood,   zout,   wat   dan   ook   –   probeer   ik   tot de   kern   te   komen.   Ik   zoek   en   verander,   ik   voeg   toe,   verwijder,   probeer   een   tint   lichter,   een   tint donkerder,   laag   over   laag.   Ik   breng   diepte   aan   en   structuur,   zoek   naar   spanning   en   beweging,   zoek naar die elementen die het beeld massa en lucht geven. Dit   zoeken   kan   maanden   duren.   In   deze   periode   komt   het   doek   tot   leven,   groeit   het,   krijgt   het   diepte   en een   verleden.   En   wordt   een   eenheid.   Als   ik   schilder,   wordt   het   beeld   volledig   abstract.   Maar   het   blijft verwant   aan   de   visuele   werkelijkheid   zoals   we   die   kennen   –   ik   werk   met   diepte,   boven   en   beneden, voor-   en   achtergrond,   levende   kleuren   –   fel,   aards,   licht   en   zwaar.   Ik   maak   gebruik   van   reliëf,   van verwijzingen naar water, lucht, aarde en vuur, hekken en takken, muren en gaten, mist en wolken…. Steeds   meer   komt   het   beeld   los   van   de   oorspronkelijke   waarneming,   tot   het   autonoom   is   en   op   eigen benen   kan   staan   –   als   beeld,   als   schilderij,   als   kunstwerk   –   maar   altijd   blijft   er   een   verband   bestaan   met de zichtbare wereld. Op   die   manier   maak   ik   iedere   keer   weer   iets   uit   niets:   pure   magie,   of   poëzie,   maar   net   hoe   je   het noemen   wilt.   Magie   die   overal   te   vinden   is,   die   overal   aan   de   oppervlakte   komt,   maar   die   wel   gezien moet   worden,   die   opgepikt   moet   worden,   gekoesterd   en   uitgediept;   gedestilleerd   in   een   gevoelsmatig, intuïtief   proces   tot   er   een   schilderij   is   dat   raakt   aan   de   kern   van   wat   het   is   om   waar   te   nemen,   een schilderij   dat   het   plezier   van   de   waarneming   in   zich   draagt,   een   schilderij   dat   de   poëzie   van   de onzichtbare wereld zichtbaar maakt, haar voelbaar en tastbaar maakt. Zoals Confucius zei: Alles heeft schoonheid, maar niet iedereen is in staat die te zien.
Picasso   zei   ooit   “There   is   no   abstract   art.   You   must   always   start with   something.   Afterwards   you   can   remove   all   traces   of   reality. Die   uitspraak   is   misschien   wat   kort   door   de   bocht,   maar   ik   kan me   er   wel   in   vinden. Al   mijn   schilderijen   vinden   op   een   of   andere manier   hun   oorsprong   in   de   waarneming.   Of   ik   nu   door   de   stad fiets,   in   de   file   sta,   of   door   het   bos   loop,   altijd   kijk   ik:   op   zoek naar   niets…..   Niets   in   het   bijzonder,   maar   nieuwsgierig   naar alles   –   het   inwendige   van   een   kapotte   ladekast,   sporen   in   de sneeuw,    spiegelingen    in    het    water….    Of    neem    de    series Crossovers   en   Sneeuw:   vervlochten   takken,   de   snijdende   lijnen van een oud hek, kruisende sporen in de sneeuw…. Overal   is   wat   te   zien,   overal   vind   je   ritme,   structuren,   patronen, lijnen,   kleuren,   diepte,   licht   en   donker.   Een   stoppelveld   na   de oogst,   geknakt   riet,   gebarsten   bakstenen,   de   schaduw   van   een auto,   een   spiegeling   in   een   natte   motorkap….   Dingen   die   bijna niets zijn, plekken waar schijnbaar niets gebeurt. Maar   je   moet   er   voor   openstaat.   Het   is   wel   steeds   mijn   blik.   Ik leg   het   verband   tussen   die   graffitivlek,   dat   stuk   afgebroken   hout en   de   verroeste   spijkers   die   eruit   steken,   en   ik   word   geraakt door   de   kleur   die   door   dat   plakplastic   heen   schemert.   Ik   zie   de harmonie,   of   juist   het   contrast,   de   absurditeit,   de   vlakken   die elkaar   opzoeken   en   afstoten.   Uiteindelijk   kader   ik   de   compositie in   en   neem   hem   mee   naar   mijn   atelier,   in   mijn   geheugen,   of   als schetsje of in mijn camera. Met   de   vluchtige   herinnering   aan   iets   wat   je   raakte,   ben   je   er nog   niet.   Iedereen   kan   zo’n   foto   maken,   en   bijna   iedereen   kan zijn    blik    trainen    op    het    vinden    van    details    of    patronen    waar eerder   niets   leek   te   zijn.   Voor   mij   is   die   vluchtige   waarneming enkel    een    beginpunt.    Ik    wil    uitzoeken    waarom    juist    die    ene kleine   uitsnede   uit   de   wereld   me   raakt.   Waarom   dat   ene   vlak,   de manier   waarop   net   die   lijnen   elkaar   kruisen,   die   tint?   Op   doek, met   verf   en   andere   materialen   –   jute,   lood,   zout,   wat   dan   ook   – probeer   ik   tot   de   kern   te   komen.   Ik   zoek   en   verander,   ik   voeg toe,   verwijder,   probeer   een   tint   lichter,   een   tint   donkerder,   laag over   laag.   Ik   breng   diepte   aan   en   structuur,   zoek   naar   spanning en   beweging,   zoek   naar   die   elementen   die   het   beeld   massa   en lucht geven. Dit   zoeken   kan   maanden   duren.   In   deze   periode   komt   het   doek tot   leven,   groeit   het,   krijgt   het   diepte   en   een   verleden.   En   wordt een   eenheid.   Als   ik   schilder,   wordt   het   beeld   volledig   abstract. Maar   het   blijft   verwant   aan   de   visuele   werkelijkheid   zoals   we   die kennen    –    ik    werk    met    diepte,    boven    en    beneden,    voor-    en achtergrond,   levende   kleuren   –   fel,   aards,   licht   en   zwaar.   Ik maak    gebruik    van    reliëf,    van    verwijzingen    naar    water,    lucht, aarde   en   vuur,   hekken   en   takken,   muren   en   gaten,   mist   en wolken…. Steeds    meer    komt    het    beeld    los    van    de    oorspronkelijke waarneming,   tot   het   autonoom   is   en   op   eigen   benen   kan   staan   – als   beeld,   als   schilderij,   als   kunstwerk   –   maar   altijd   blijft   er   een verband bestaan met de zichtbare wereld. Op   die   manier   maak   ik   iedere   keer   weer   iets   uit   niets:   pure magie,   of   poëzie,   maar   net   hoe   je   het   noemen   wilt.   Magie   die overal   te   vinden   is,   die   overal   aan   de   oppervlakte   komt,   maar die    wel    gezien    moet    worden,    die    opgepikt    moet    worden, gekoesterd    en    uitgediept;    gedestilleerd    in    een    gevoelsmatig, intuïtief   proces   tot   er   een   schilderij   is   dat   raakt   aan   de   kern   van wat   het   is   om   waar   te   nemen,   een   schilderij   dat   het   plezier   van de   waarneming   in   zich   draagt,   een   schilderij   dat   de   poëzie   van de    onzichtbare    wereld    zichtbaar    maakt,    haar    voelbaar    en tastbaar maakt. Zoals   Confucius   zei: Alles   heeft   schoonheid,   maar   niet   iedereen is in staat die te zien.